മാലാഖമാര്‍

''കണ്ണുകള്‍ക്ക്‌ മീതെ ഒരു കറുത്ത ആവരണം വന്നാല്‍ എന്താവുമെന്ന് നിനക്ക് ഊഹിക്കാമോ...ഇതുവരെ കണ്ടുകൊണ്ടിരിക്കുന്ന കാഴ്ചകളെല്ലാം പെട്ടന്ന് മാഞ്ഞുപോയാല്‍...?''

''അതിനല്ലേ അന്ധത എന്നു പറയുന്നത്...നീ കൂടുതല്‍ സംസാരിക്കരുത്...ഒരു പക്ഷേ ഈ ചിന്തകളാവും നിന്നെ വീണ്ടും ഉള്ളിലേക്ക് വലിക്കുന്നത്..''

''സാധാരണ ചിന്തകളില്‍ കടന്നു വരാത്ത എന്തോ ഒന്നു ഈയിടെ മനസ്സിനെ വിഷമിപ്പിക്കുന്നുണ്ട് ....ഇന്നലെ കണ്ട ഒരു സ്വപ്നം...ഒരു തുലാസ്..അതിന്റെ ഒരു തട്ട് എപ്പോഴും താഴ്ന്നിരിക്കുന്നു....അതില്‍ ഒരു ശവപ്പെട്ടി വച്ചിട്ടുണ്ട്..എന്റെ ശവശരീരം മറ്റേ തട്ടിലേക്ക് ആരോ എടുത്തിട്ടു..എന്നിട്ടും ആ തട്ട് താഴുന്നില്ല...കുറേ പേര്‍ ചുറ്റും ഇരുന്നു ലേലം വിളിക്കുന്നു...പക്ഷേ....''

''നിര്‍ത്തൂ....!!!''

അസഹ്യമായപ്പോള്‍ എലിസബത്തിന്റെ ശബ്ദം ഉയര്‍ന്നു...

''ലോകത്ത് എല്ലാ കൊലപാതകികളും കടന്നു പോകുന്ന ഒരു വഴി തന്നെയാണിത്...ഇതാണ് പോയിന്റ്‌.....ഇവിടെ വച്ചാണ്.................''

ഒരു നിമിഷം നിര്‍ത്തി എലിസബത്ത് ആനിയുടെ കണ്ണുകളിലേക്ക് സൂക്ഷിച്ചു നോക്കി....

''നിനക്ക് പേടി തോന്നുന്നു അല്ലേ അതോ കുറ്റബോധമോ.....''

ആനി നോട്ടം മാറ്റി...

''..... രണ്ട് കാര്യങ്ങള്‍ ഉണ്ട് .....ഒന്ന് മനസ്സിലെ തീ കെട്ടു പോയ്ക്കഴിഞ്ഞാല്‍ പ്രതികാര ചിന്ത മാഞ്ഞു പോവുമോ എന്ന്...പിന്നെ ഒരു വ്യക്തിയുടെ മരണം എന്ന് പറയുന്നത് അയാളുടെ മനസ്സിന്റെ മരണമല്ലേ...ശരീരം ഭൌതികമായ ഒരു അവസ്ഥ മാത്രം ..അവിടെ ഏല്‍ക്കുന്ന പോറലുകള്‍ മനസ്സ് എങ്ങനെ എടുക്കുന്നുവോ എന്നതിനനുസരിച്ച് വ്യത്യാസപ്പെട്ടിരിക്കുന്നു...ഈവന്‍ മരണം പോലും..ഇറ്റ്‌ ഈസ്‌ ജസ്റ്റ്‌ നാച്ചുറല്‍ ട്രുത്ത് ഓര്‍ സോ കോള്‍ഡ്‌ ഫേയ്റ്റ്......''

വീല്‍ ചെയറിന്റെ റിമ്മിനുള്ളില്‍ കുടുങ്ങിയ സ്ക്രൂ ഡ്രൈവര്‍ ആയാസപ്പെട്ട്‌ പുറത്തെടുക്കുന്നതിനിടെ എലിസബത്ത് ആനിയെ കഠിനമായി നോക്കി....

''....ഒരു പ്രോസ്റ്റിട്ട്യൂട്ട് ചിന്തിക്കുന്നത് പോലെ.. അല്ലേ....നീ പറയുന്ന ഡിമെന്‍ഷന്‍സ് എനിക്ക് അവിടെ വായിച്ചെടുക്കാം....അവരുടെ ശരീരത്തില്‍ ഏല്‍ക്കുന്ന പോറലുകള്‍ക്ക് പണത്തിന്റെ തലോടലുകളുണ്ട് നിന്റെയും എന്റെയും ദേഹത്തെ മുറിവുകള്‍ ഉണങ്ങിയത്‌ പകയുടെ ചൂടിലാണെന്ന് പറഞ്ഞത് നീ തന്നെയല്ലേ...അയാളുടെ കുടല്‍ മാല തെരുവുപട്ടികള്‍ കടിച്ചു വലിക്കുന്നത് മനസ്സില്‍ കണ്ടുകൊണ്ട് തന്നെയല്ലേ നീയന്ന് ഫുഡ്‌ കഴിച്ചത് പോലും...വെറും മുപ്പത്തിയേഴ് ദിവസങ്ങള്‍ കടന്നു പോകുമ്പോഴേക്കും നിന്റെ മനസ്സിലെ കനല്‍ കെട്ടു പോയി അല്ലേ.....''

"ഇല്ല.... യു ആര്‍ റോങ്ങ്‌...ആ കനല്‍ ഒരിക്കലും കെടില്ല....അയാളെ കൊന്നില്ലായിരുന്നെങ്കില്‍ ഒരു പക്ഷേ ഞാന്‍ മാനസിക നില തെറ്റിയവളായി ഏതെങ്കിലും മെന്റല്‍ ഹോസ്പിറ്റലില്‍ കിടക്കുന്നുണ്ടാവുമായിരുന്നു... നിന്നെ അയാള്‍ വീല്‍ ചെയറില്‍ നിന്നും വലിച്ചു കൊണ്ട് പോവുന്നത് മരിക്കുന്നത് വരെ എന്റെ മനസ്സിലുണ്ടാവും...ബട്ട്‌..അതിന്റെ ശമ്പളം അയാള്‍ക്കു കിട്ടിക്കഴിഞ്ഞു......ഇനിയൊരാള്‍ കൂടി ബാക്കി...... പക്ഷേ.......

"അറവുശാലയില്‍ തീയതി വിധിക്കപ്പെട്ടു കിടക്കുന്ന മാടുകള്‍ അറിയുന്നില്ല അവര്‍ തിന്നുന്ന പച്ചിലകള്‍ അയവിറക്കാന്‍ കഴിയാത്തതാണെന്ന്......"

മറ്റൊരു തീയതി കൂടി കുറിക്കപ്പെട്ടു കഴിഞ്ഞതാണ്..മൊബൈലില്‍ വന്ന അവസാന മെസ്സേജിലെ അക്കൗണ്ട്‌ നമ്പരിലേക്ക് മണി ട്രാന്‍സ്ഫര്‍ ചെയ്തു കഴിഞ്ഞു..ഇനി ഒരു ഫോണ്‍ കോളിന്റെ അകലത്തിനപ്പുറത്ത് ഒരു കൊലപാതകം കൂടി ചാനലുകളില്‍ വാര്‍ത്തയാകും...

"ഞാന്‍ കുറേ ആലോചിച്ചു നോക്കി...ഒരാളെ കൊല്ലുമ്പോള്‍ നമ്മള്‍ ആരെയാണ് സത്യത്തില്‍ വേദനിപ്പിക്കുന്നത്...അയാളെയോ അതോ അയാളെ ആശ്രയിക്കുന്ന മറ്റു ചിലരെയോ....ചിലപ്പോള്‍ നമ്മളെ പോലീസ് അറസ്റ്റ് ചെയ്തേക്കും..അപ്പോള്‍ ജയിലില്‍..ഒരാളെ പിടിച്ച് കുറേക്കാലം ഒരു മുറിയില്‍ പൂട്ടിയിടുമ്പോള്‍..??..എന്താണ് അതു കൊണ്ട് അര്‍ത്ഥമാക്കുന്നത്..??..പ്രതിയുടെ മനസ്താപം..അല്ലെങ്കില്‍ മനസ്സിന്റെ ശുദ്ധീകരണം അല്ലേ....മരണം കൊണ്ട് കുറ്റവാളിക്ക് ലഭിക്കുന്നത് മോചനമാണ് .......''

''നീയാണ് നിയമം പഠിച്ചത്...ഐ ആം ജസ്റ്റ്‌ ജസ്റ്റ്‌ എ ഫിസിക്സ്‌ ഗ്രാജ്വെറ്റ്....''

ആ സ്വരത്തിലെ പ്രകടമായ നീരസം ആനിക്ക് മനസ്സിലാവുന്നുണ്ടായിരുന്നു...ശുഷ്കിച്ച വലതുകാല്‍ വീല്‍ ചെയറിന്റെ കമ്പിയോട് ചേര്‍ത്തു വെക്കാന്‍ പാടുപെട്ടുകൊണ്ട്‌ എലിസബത്ത് മൊബൈല്‍ ഫോണ്‍ കയ്യിലെടുത്തു....

"നീ ഓര്‍ക്കുന്നുവോ എലിസബത്ത്...പണ്ടൊരിക്കല്‍ നമ്മുടെ ഓര്‍ഫനെജില്‍ വച്ച് ഒരു സമ്മാനദാനം നടന്നത്....പോളിയോ ബാധിച്ച കാലുകളുമായി വേദിയില്‍ പകച്ചിരുന്ന ഒരു കൊച്ചു കുട്ടിയെ ചൂണ്ടി ഏതോ വിശിഷ്ടാഥിതി ഇവളൊരു മാലാഖയാണെന്ന് പറഞ്ഞിരുന്നു...എന്തോ എനിക്കിപ്പോള്‍ അതെല്ലാം ഓര്‍മ വരുന്നു....."

"മദര്‍ പറയാറുള്ളതോര്‍മയില്ലേ.... ഭൂമിയില്‍ ഒരു പാട് ത്യാഗങ്ങള്‍ സഹിക്കുന്നവരാണത്രെ മരിച്ചു കഴിഞ്ഞ് മാലാഖമാരായിത്തീരുന്നത്.......!!"

"ഞാനോര്‍ക്കുന്നു ...നമ്മുടെ ആദ്യത്തെ ക്രിസ്മസ് നാടകം....മാലാഖയുടെ കഥ.. കുഞ്ഞിച്ചിറകുകളുള്ള തൂവെള്ള ഉടുപ്പിട്ട മാലാഖ....ഒരുപാടു ദുഖങ്ങളുള്ള കാലുവയ്യാത്ത ഒരു കൊച്ചു കുട്ടിയെ കര്‍ത്താവിന്റെ സ്നേഹത്തിലേക്കു കൂട്ടിക്കൊണ്ടു പോകാന്‍ വന്ന കുഞ്ഞ് മാലാഖയുടെ കഥ......"

എലിസബത്തിന്റെ മുഖത്തെ ചുവപ്പ് മാഞ്ഞു തുടങ്ങിയിരുന്നു..ആനി അടുത്തു ചെന്നിരുന്ന് ആ കണ്ണുകളിലേക്ക് നോക്കി....
ഉണങ്ങിയിട്ടും മാഞ്ഞുപോകാത്ത നഖക്ഷതങ്ങള്‍ നിറഞ്ഞ ആനിയുടെ മുഖത്ത് തലോടിക്കൊണ്ട് എലിസബത്ത് പതിയെ പറഞ്ഞു...

"നീയായിരുന്നു ആ മാലാഖ...."

"നാടകത്തില്‍ ഞാന്‍ മാലാഖയായിരുന്നു...പക്ഷേ ഓര്‍ഫനെജില്‍ എല്ലാവരും നിന്നെയായിരുന്നു എയ്ന്ജല്‍ എന്ന് വിളിക്കാറ്...."

"ആ നാടകത്തിലെ അവസാന ഡയലോഗ് നിനക്കോര്‍മയുണ്ടോ....."

".............എന്റെ പാവം അമ്മയെ കൊന്ന ദുഷ്ടനായ മനുഷ്യാ...എന്നെ കൊണ്ടുപോകാന്‍ വന്ന ഈ മാലാഖയുടെ സ്നേഹത്തിനു മുന്നില്‍ നിനക്ക് വേണ്ടി തയ്യാറാക്കി വച്ചിരുന്ന വിഷപാത്രം ഞാന്‍ ദൂരെക്കളയുകയാണ്............................................."

പുറത്തു മഞ്ഞു വീണു തുടങ്ങിയിരുന്നു....കുറേ നേരത്തേക്ക് ഇരുവരും നിശബ്ദരായി...
ഒടുക്കം കയ്യിലെ മൊബൈല്‍ ഫോണ്‍ ദൂരേക്ക്‌ വലിച്ചെറിയുമ്പോള്‍ എലിസബത്ത് വല്ലാതെ കിതയ്ക്കുന്നുണ്ടായിരുന്നു.....

മാലാഖമാര്‍ ജന്മമെടുക്കുന്നതെങ്ങിയെന്ന് ഓര്‍ഫനെജിലെ കൊച്ചുകുട്ടികള്‍ക്ക് പറഞ്ഞു കൊടുക്കുകയായിരുന്നു മദര്‍ അപ്പോള്‍...
.