ലവ് ജിഹാദ്

കരിപിടിച്ച മോന്തായമാകെ മാറാല കെട്ടിയിരിയ്ക്കുന്നു. ഒരു ചെറിയ ചിലന്തി ഇനിയുമൊരു വല നെയ്യാനായി പൂതലിച്ച മോന്തായത്തില്‍ നിന്നും അടുത്ത കഴുക്കോലിലേയ്ക്ക് ചാടി. ചിലന്തി ചാടിയ വഴികളിലൂടെ തിളങ്ങുന്ന നൂല്‍ തെളിഞ്ഞു വന്നു. ഇടയ്ക്കിടെ പൊട്ടിയ ഓടിനിടയില്‍ കൂടി നേരിയ സന്ധ്യാവെളിച്ചം അരിച്ചിറങ്ങുന്നുണ്ട്. ഓടുകള്‍ക്കും മോന്തായത്തിനും താഴെ, അനങ്ങുമ്പോള്‍ കര കര ശബ്ദം പൊഴിയ്ക്കുന്ന പഴയ കട്ടിലില്‍ ഇന്ദുലേഖ മുഖം കുനിച്ചിരുന്നു. തിളങ്ങുന്ന ഗില്‍റ്റുള്ള പുതിയ ചുരിദാറില്‍ അവളൊരു അപ്സരസു പോലെ തോന്നി. താഴേയ്ക്കൂന്നിയ കണ്ണുകളില്‍ അപരിചിത്വവും പേടിയും നിഴല്‍ വിരിച്ചു നിന്നു. പൊട്ടിയ സിമന്റു തറയിലൂടെ ചെറിയ നെയ്യുറുമ്പുകള്‍ എന്തെല്ലാമോ തേടി ഉഴറി നടക്കുന്നുണ്ട്. തേയ്ക്കാത്ത വെട്ടുകല്ലു കെട്ടിയ ചുമരില്‍ അറുപതു വാട്സിന്റെ പുക പിടിച്ച ബള്‍ബ് നിറം മങ്ങി കത്തുന്നു. ആ പ്രകാശത്തില്‍ അവളുടെ കവിളില്‍ കൂടി ചാലിട്ടൊഴുകിയ കണ്ണീര്‍ തിളങ്ങി. മുഹമ്മദ് റഫീക്കിനതു കണ്ടപ്പോള്‍ സഹിച്ചില്ല. അവന്‍ മുന്നോട്ടാഞ്ഞ് ആ കണ്ണീര്‍ തുടച്ചു കളഞ്ഞു.

“ ഇന്ദു നീയിപ്പൊഴും കരയുകയാണോ? എത്ര നേരമായി. ഇനിയെങ്കിലും ഒന്നു സന്തോഷമായിരിയ്ക്ക്.“

അവള്‍ മുഖമുയര്‍ത്തുകയോ ഒരക്ഷരം മിണ്ടുകയോ ചെയ്തില്ല. റഫീക്കിനറിയാം അവളുടെ വിഷമം. വളര്‍ന്ന വീടും വളര്‍ത്തിയ അച്ഛനെയും അമ്മയെയും വിട്ട് തന്നോടൊപ്പം വന്നതാണവള്‍ . സാമാന്യം നല്ല വീട്ടില്‍ വളര്‍ന്നവള്‍ .ഇപ്പോള്‍ ഇവിടെ ഈ പഴയ, പാറ്റയും പഴുതാരയുമിഴയുന്ന വാടകവീട്ടില്‍ ഇങ്ങനെ ഒറ്റയ്ക്കിരിയ്ക്കേണ്ടി വരുന്നതില്‍ സങ്കടമില്ലാതിരിയ്ക്കില്ല. തന്റെയും സ്ഥിതി അതു തന്നെയാണല്ലോ?

ഇന്ദുവിനെക്കാള്‍ കാശുള്ള തറവാട്ടിലെ മൂന്നാണ്മക്കളില്‍ ഇളയവന്‍ .ഒന്നിനും ഒരു കുറവുമറിയാതെ വളര്‍ന്നു. മൂന്നുവര്‍ഷത്തെ കോളേജ് ജീവിതം, കണ്ട പലമുഖങ്ങളില്‍ മനസ്സിലുടക്കിയ ഇന്ദുവിന്റെ മുഖം, രണ്ടു വര്‍ഷത്തെ പ്രണയം, ഒന്നിച്ചു ജീവിയ്ക്കാനുള്ള തീരുമാനം, വീട്ടുകാര്‍ എതിര്‍ക്കുമെന്നറിയുന്നതു കൊണ്ട് തന്നെ അവരറിയാതെ രജിസ്റ്റര്‍ വിവാഹം, കൂട്ടുകാരുടെ സഹായം, ഇപ്പോള്‍ ഒരു വാടക വീട്ടില്‍ ആദ്യത്തെ ഒന്നിച്ചുള്ള ദിനം. ശരിയ്ക്കും ഒരു കൊമേഴ്സ്യല്‍ കുടുംബചിത്രത്തിന്റെ തിരക്കഥയുടെ ആദ്യഭാഗം.

“നീ വിഷമിയ്ക്കാതിരി നമ്മുടെ വീട്ടുകാര്‍ കാര്യമറിയുമ്പോള്‍ ആദ്യമൊന്നു പൊട്ടിത്തെറിയ്ക്കും. പിന്നെ അതൊക്കെ അടങ്ങിക്കോളും. സാവകാശം എല്ലാം മറന്ന് നമ്മളെ അംഗീകരിക്കും. ഇതൊക്കെ എത്രയെത്ര സ്ഥലത്തു കണ്ടിരിയ്ക്കുന്നു. ദേ..ഇനി ഇങ്ങോട്ടു നോക്കിയേ..ഞാനൊന്നു വൃത്തിയായി കാണട്ടെ”.

റഫീക്ക് അവളുടെ സുന്ദരമായ മുഖം പിടിച്ച് തന്റെ നേരെ ഉയര്‍ത്തി. ഇന്ദുവിന്റെ കണ്ണുകള്‍ പാതിയടഞ്ഞിരുന്നു. അവന്‍ വാതിക്കലേയ്ക്ക് നോക്കി കതക് അടച്ചിട്ടുണ്ടെന്നു ഉറപ്പു വരുത്തി. പിന്നെ മൃദുവായ ആ കവിളില്‍ പതുക്കെ തലോടി. നേരിയ മിനുത്ത രോമങ്ങളുള്ള ആ മേല്‍ചുണ്ടും നനവാര്‍ന്ന കീഴ്ചുണ്ടും  വിറയ്ക്കുന്ന വിരലാല്‍ സ്പര്‍ശിച്ചു. പിന്നെ ആ മുഖത്തോടു മുഖം ചേര്‍ത്തു.. 

നഗരത്തില്‍ കുറെ വിട്ടാണ് റഫീക്കിന്റെ സുഹൃത്തുക്കള്‍ ഈ വീട് അവര്‍ക്കായി കണ്ടെത്തിയത്. അമ്പലവും പള്ളിയുമെല്ലാമുള്ള ഒരു സാധാരണ ഗ്രാമം. ആദ്യത്തെ രണ്ടു ദിവസം എന്തെങ്കിലും കാര്യമായ പൊട്ടിത്തെറി പ്രതീക്ഷിച്ചിരുന്നു റഫീക്കും ഇന്ദുലേഖയും. ഒന്നുകില്‍ റഫീക്കിന്റെ വീട്ടുകാര്‍ അല്ലെങ്കില്‍ ഇന്ദുവിന്റെ വീട്ടുകാര്‍ , ആരുടെ ഭാഗത്തു നിന്നായിരിയ്ക്കും തുടക്കം?  ഏതുസമയവും മുറ്റത്തൊരു പോലീസ് ജീപ്പിന്റെ ശബ്ദം കാത്തുവച്ചിരുന്നു. ഇന്ദു വിനെ ഒറ്റയ്ക്കാക്കിയിട്ട്   പുറത്തേയ്ക്കിറങ്ങാന്‍ തന്നെ റഫീക്കിനു പേടിയാണ്. മൊബൈല്‍ വഴി കൂട്ടുകാരോട് തിരക്കിക്കൊണ്ടിരുന്നു, വീട്ടുകാരുടെ പ്രതികരണം. 

ഒരാഴ്ച കഴിഞ്ഞിട്ടും യാതൊന്നുമുണ്ടായില്ല. കൂട്ടുകാര്‍ വഴി കാര്യങ്ങളറിഞ്ഞ ഇന്ദുവിന്റെ വീട്ടുകാര്‍ “ഞങ്ങള്‍ക്കങ്ങനെ ഒരു മകളില്ല, അവളായി അവളുടെ പാടായി“ എന്നു പറഞ്ഞ് കൈയൊഴിഞ്ഞത്രേ!

“എന്റെ സ്വത്തില്‍ അവനു യാതൊരു അവകാശവുമില്ല“ എന്നു പറഞ്ഞ് റഫീക്കിന്റെ ബാപ്പാ അഹമ്മദാജിയും കൈയൊഴിഞ്ഞു! വലിയൊരു ഭൂകമ്പം പ്രതീക്ഷിച്ചിരുന്ന റഫീക്കിനും ഇന്ദുവിനും ആശ്വാസവും അതോടൊപ്പം അല്‍ഭുതവും തോന്നി. തങ്ങള്‍ പോയതില്‍ ആശ്വസിയ്ക്കുകയാണോ അവരൊക്കെ?

വിദ്യാഭ്യാസവും വിവേകവും അതിന്റെ ശരിയായ അര്‍ത്ഥത്തില്‍ ഉള്‍കൊണ്ടിരുന്നവരാണ് റഫീക്കും ഇന്ദുവും.  എല്ലായ്പ്പോഴും രണ്ടുപേരുംപരസ്പരം അംഗീകരിയ്ക്കും എന്നൊരു സമ്മതം വിവാഹത്തിനുമുന്‍പേ  കൈമാറിയിരുന്നു. അതായത് ഇന്ദുവിന് ഇന്ദുവായി തന്നെ തുടരാം. തീര്‍ച്ചയായും അതാണല്ലോ യഥാര്‍ത്ഥ സ്നേഹം.

അവിടുത്തെ ആദ്യവെള്ളിയാഴ്ച തന്നെ റഫീക്ക് അടുത്തുള്ള പള്ളിയില്‍ ജുമാ നിസ്കാരത്തിനു പോയി. ചെറുപ്പത്തിലേ ഉള്ള ശീലാ‍മാണ്. പിന്നെ, മറ്റൊരു നാട്ടില്‍ താമസിയ്ക്കുമ്പോള്‍ നാട്ടുകാരുമായി ബന്ധങ്ങള്‍ ആവശ്യമാണല്ലോ. ധാരാളം പേരെ കാണാനും ചിലരെയൊക്കെ പരിചയപ്പെടാനും പറ്റി. ഖത്തീബിനെ വീട്ടിലേയ്ക്കു ക്ഷണിയ്ക്കുകയും ചെയ്തു. ഇങ്ങനെയൊക്കെയാണല്ലോ ബന്ധങ്ങള്‍ ഉണ്ടാക്കുന്നത്.

കുറച്ച് കാശും സ്വര്‍ണ്ണവും കരുതിയത് ഉണ്ട്. തല്‍ക്കാലത്തേയ്ക്ക് പിടിച്ചു നില്‍ക്കാന്‍ അതു മതിയാകും. ഒരു ജോലി സംഘടിപ്പിയ്ക്കണം. കുറെ നാളത്തേയ്ക്ക് എങ്ങനെയെങ്കിലും പിടിച്ചു നില്‍ക്കണം. എന്നിട്ടു വേണം ബാപ്പയുടെ മുന്‍പിലെത്താന്‍ .ഇന്ദുവും നല്ല കഴിവുള്ള കുട്ടിയാണ്. എന്തെങ്കിലും ജോലി അവള്‍ക്കും കിട്ടാതിരിയ്ക്കില്ല. എന്തായാലും ഉടനെ ഒരു കുട്ടി വേണ്ടാ. അതൊക്കെ കാര്യങ്ങളെല്ലാം ഒരു കരയ്ക്കെത്തിയിട്ട്.
അടുത്ത ദിവസം  വൈകുന്നേരം തന്നെ ഖത്തീബ് വാക്കു പാലിച്ചു. ആ ചെറിയ വീടിന്റെ മതില്‍ കടന്ന് കയറി വന്നു.

“അസ്സലാമു അലൈക്കും”. ഖത്തീബിനൊപ്പം മൂന്നാലു പേരുമുണ്ട്.

“വ അലൈക്കുമുസലാം.. വരു. ദാ ഇവിടെ ഇരിയ്ക്കാം. സൌകര്യങ്ങളൊന്നുമില്ല..” റഫീക്ക് ഉള്ള സൌകര്യത്തില്‍ എല്ലാവരെയും ഇരുത്തി.

“അല്ലാ റഫീക്കെ, ഞാന്‍ നിന്നെക്കുറിച്ച് കുറെ അറിഞ്ഞിരിയ്ക്കുന്നു. നീ ടൌണിലെ അഹമ്മാദാജിയുടെ മകനാല്ലേ..?“ ഖത്തീബിന്റെ ചോദ്യം.

“അതേ..”

“എന്നിട്ടാ നീയീ പരിപാടി കാട്ടിയെ ? നിനക്ക് നെലേം വെലയുമുള്ള ഒരു കുടുംബത്തീന്ന് പെണ്ണു കിട്ടില്ലായിരുന്നോ? അന്യമതത്തീന്നു തന്നെ വേണമായിരുന്നൊ?”

“അതു പിന്നെ...” റഫീക്കിന് എന്താണു പറയേണ്ടതെന്ന് വായില്‍ വന്നില്ല.

“ഏതായാലും കഴിഞ്ഞതു കഴിഞ്ഞു..എനീപ്പോ പറഞ്ഞിട്ടു കാര്യല്ല. ഓളെങ്ങനെ ? നല്ല തരക്കാരിയാണൊ ?”

“ഇന്ദൂ.. ചായ കൊണ്ടു വരൂ..” റഫീക്ക് വാതില്‍ക്കല്‍ നിന്ന് ശബ്ദം താഴ്ത്തി പറഞ്ഞു.

അല്പസമയത്തിനകം ഒരു ട്രേയില്‍ എല്ലാവര്‍ക്കുമുള്ള ചായയുമായി ഇന്ദു അങ്ങോട്ടേക്കു വന്നു. റഫീക്ക് ട്രേ കൈയില്‍ വാങ്ങി. ഇന്ദുവിന്റെ മുഖത്തേക്കു നോക്കിയതും വന്നുകയറിയവരുടെ മുഖം മഴക്കാര്‍ പോലെ ഇരുണ്ടു. റഫീക്ക് ട്രേയില്‍ നിന്നും ചായ ഓരോരുത്തര്‍ക്കായി എടുത്തു കൊടുത്തു. വീര്‍ത്തുകെട്ടിയ മുഖത്തോടെയാണ് എല്ലാവരും അതു മേടിച്ചത്. അവനൊന്നും മനസ്സിലായില്ല. എന്തു പറ്റി, വന്നവര്‍ക്ക്  ഇഷ്ടക്കേടുണ്ടാകാന്‍ ..?

ആരും അധികമൊന്നും സംസാരിച്ചില്ല. ചായ കുടിച്ചെന്നു വരുത്തി എല്ലാവരുമെഴുനേറ്റു.

“റഫീക്ക് നീയിങ്ങോട്ടു വന്നേ..”

ഖത്തീബ് റഫീക്കിനെ ഒരു ഭാഗത്തേയ്ക്കു മാറ്റി നിര്‍ത്തി കുറെ സംസാരിച്ചു. എന്നിട്ട് എല്ലാവരും പോകുകയും ചെയ്തു.ഇന്ദുവിനും എന്തോ പന്തികേട് മണത്തു. വന്നവര്‍ പോയിട്ടും റഫീക്കിന്റെ മുഖത്തെ ഭാരമൊഴിഞ്ഞിട്ടില്ല. അവനാകെ വിമ്മിഷ്ടപ്പെടുന്നതു പോലെ തോന്നി.

“എന്താ റഫീക്ക്? എന്തു പറ്റി? അവരെന്താ പറഞ്ഞത്?”

“അതു പിന്നെ..വിവരമില്ലാത്തവന്മാര്..ഇതൊക്കെ ഓരോരുത്തരുടെ വ്യക്തിപരമായ കാര്യങ്ങളല്ലേ..”

“എന്താ കാര്യമെന്നുവെച്ചാല്‍ പറയൂ റഫീക്ക്..”

“അല്ലാ നിന്റെ നെറ്റിയിലെ പൊട്ട് കണ്ടപ്പോള്‍ അവര്‍ക്കെന്തോ ഒരിതു പോലെ..ഞങ്ങടെ പെണ്ണുങ്ങള്‍ പൊട്ടു തൊടില്ലല്ലോ..”

“ഓ..അതാണൊ കാര്യം. നെറുകയിലെ ഈ  പൊട്ട് എന്റെ വലിയ ആഗ്രഹമാ. വീട്ടില്‍ അമ്മയെപ്പോഴും ഇതു ചാര്‍ത്തും. സുമംഗലികളുടെ അവകാശമാണിത്. ഞാന്‍ പണ്ടേ തീരുമാനിച്ചതാ എന്റെ കല്യാണശേഷം എന്നും ഇതണിഞ്ഞു നടക്കണമെന്ന്..”

“അതിനെന്താ..നീ പൂശിക്കോ..അവരുടെ കാര്യം നമ്മളെന്തിനാ നോക്കുന്നേ..?”

ദിവസങ്ങള്‍ മുന്നോട്ടു നീങ്ങുംതോറും ആ ഗ്രാമം അവരെ കൂടുതല്‍ മനസ്സിലാക്കി. അവര്‍ ഗ്രാമത്തെയും. അവിടുത്തെ ശിവക്ഷേത്രം ഗ്രാമത്തിന്റെ ഐശ്വര്യമായിരുന്നു. ആ ഞായറാഴ്ച ഇന്ദുവിന് അവിടെ തൊഴുവാന്‍ വലിയ ആശ. ആവട്ടെ, റഫീക്ക് എതിര്‍ത്തില്ല. എന്നാല്‍ അവന്‍ വരില്ല. ഇന്ദുവിന് വേണമെങ്കില്‍ തനിയെ പോയ്ക്കോളു.

ക്ഷേത്ര മതില്‍കെട്ടിലേയ്ക്ക് കാലെടുത്തു വെച്ചതും പിന്നിലൊരു ശബ്ദം.

“അതേയ് ഒന്നവിടെ നില്‍ക്കൂ..കയറാന്‍ വരട്ടെ..”

ഇന്ദു ഞെട്ടലോടെ മുഖം തിരിച്ചു. പിന്നില്‍ അഞ്ചെട്ടു ചെറുപ്പക്കാര്‍ . കാവിമുണ്ടുടുത്ത, നെറ്റിയില്‍ കുങ്കുമകുറി വരച്ച കൈയില്‍ രക്ഷ കെട്ടിയ കരുത്തന്മാര്‍ . അവര്‍ അടുത്തേയ്ക്കു വന്നു.

“എവിടേയ്ക്കാ ഇത്ര തിരക്കിട്ടു പോണത്? അവിടെ ബോര്‍ഡു കണ്ടില്ലെ? അഹിന്ദുക്കള്‍ക്കു പ്രവേശനമില്ല..!”

“അതിനു..ഞാന്‍  ..ഹിന്ദു.....”

“പ്ഭ!..നീ ഹിന്ദുവോ..കണ്ട തുലുക്കനെ കെട്ടിയ നീയെങ്ങനെയാടീ ഹിന്ദുവാകുന്നത്..?”

നില്‍ക്കുന്നിടം താണുപോകുന്ന പോലെ ഇന്ദുവിനു തോന്നി. ജീവിതത്തിലിതേ വരെ ഇങ്ങനെയൊരു അധിക്ഷേപം അനുഭവിച്ചിട്ടില്ല. അവള്‍ ജീവച്ഛവം പോലെ നിന്നു.

“ഈ നാട്ടിലൊന്നും ഹിന്ദുക്കളില്ലാഞ്ഞല്ലേ.. നീ തുലുക്കന്റെ പുറകേ പോയത്?.. ഒന്നു കാണണം നീയവനേം കൊണ്ടിവിടെ പൊറുക്കുന്നത്..”

കൂടുതല്‍ കേള്‍ക്കാന്‍ നില്‍കാതെ അവളോടി.
കാര്യങ്ങളറിഞ്ഞപ്പോള്‍ റഫീക്കവളെ സമാധാനിപ്പിച്ചു.

“സാരമില്ല..ഇന്ദു. അതു വിവരമില്ലാത്ത മറ്റൊരു കൂട്ടര്.. നീ വിഷമിയ്ക്കാതെ“.

ഇങ്ങനെയൊക്കെ പറഞ്ഞെങ്കിലും ഒരു നേരിയ ഭയം റഫീക്കിന്റെ ഉള്ളില്‍ വലകെട്ടി. പ്രതീക്ഷിയ്ക്കാത്ത എന്തൊക്കെയോ വരാന്‍ പോകുന്ന പോലെ.വെള്ളിയാഴ്ച ജുമാ നമസ്കാരത്തിനു പള്ളിയിലെത്തിയ റഫീക്കിനെ നാലഞ്ചു ചെറുപ്പക്കാര്‍ വളഞ്ഞു.

“വരൂ ഒരു കാര്യം പറയാനുണ്ട്. നിങ്ങള്‍ ആരെ വേണമെങ്കിലും കെട്ടിയ്ക്കോ..കെട്ടിക്കഴിഞ്ഞാല്‍ അവള്‍ ദീനിയായിരിയ്ക്കണം. മനസ്സിലാകുന്നുണ്ടോ?”

“അല്ല..സുഹൃത്തുക്കളേ..എന്തായിത്? ഞാനൊരു മുസ്ലീം ആണ്. ഞാന്‍ നിസ്കരിയ്ക്കുന്നു, പള്ളിയില്‍ വരുന്നു. എന്റെ ഭാര്യ ഹിന്ദു മതത്തില്‍ ജനിച്ചവളാണ്. അവള്‍ക്കിഷ്ടമുണ്ടെങ്കില്‍ മുസ്ലീമാവട്ടെ. ഞാനായിട്ട് നിര്‍ബന്ധിയ്ക്കില്ല. ഇത് നിങ്ങളെന്തിനാണ് പ്രശ്നമാക്കുന്നത്?”

“ആഹാ..ഒരു മുസ്ലീമായ നിങ്ങള്‍ തന്നെ ഇങ്ങനെ പറയണം.  മുസ്ലീമിന് ഒരു കാഫിറിനെ ഭാര്യയായി വച്ചുകൊണ്ടിരിയ്ക്കാന്‍ പാടില്ലാന്ന് നിങ്ങള്‍ക്കറിയില്ലേ..ചെറുപ്പത്തില്‍ മദ്രസയില്‍ പോയിട്ടില്ലേ..?”

“അതൊക്കെ എനിക്കറിയാം. പക്ഷേ ഇതൊക്കെ ഇവിടെ സംസാരിയ്ക്കുന്നതെന്തിനാ?”

“പിന്നെവിടാടാ സംസാരിയ്ക്കേണ്ടത്? നീ ഞങ്ങളെ പഠിപ്പിയ്ക്കാനാ ഭാവം? കുറീം തൊട്ടോണ്ട് നിന്റെ ഭാര്യ ഇതിലെ നടക്കില്ല. മനസ്സിലായോ?”

അവരുടെ സംസാരത്തില്‍ വന്ന മാറ്റം കണ്ട് റഫീക്ക് ഞെട്ടിപ്പോയി. ഒന്നും മിണ്ടാനാവാതെ അവന്‍ നിന്നു. അപ്പോള്‍ ആ ബഹളം കേട്ട് ഖത്തീബ് അങ്ങോട്ടു വന്നു.

“എന്താ പ്രശ്നം? ആഹാ നീയോ..എന്താടോ റഫീക്കെ?”

റഫീക്ക് ദയനീയമായി ഖത്തീബിനെ നോക്കി. ഖത്തീബ് അവനെ ഒരു ഭാഗത്തേയ്ക്ക് മാറ്റി നിര്‍ത്തി. എന്നിട്ടു മറ്റുള്ളവരോടായി പറഞ്ഞു:

“ഇവന്‍ ഇവിടെ നിസ്കരിയ്ക്കാന്‍ വന്നതാണ്. അവന്‍ മുസ്ലീമുമാണ്. മറ്റു കാര്യങ്ങളൊന്നും ഇവിടെ സംസാരിയ്ക്കണ്ട. മനസ്സിലായോ?”

“ഖത്തീബ് അവനെ കാര്യങ്ങള്‍ പറഞ്ഞു മനസ്സിലാക്കിക്കോണം. ഒരു മുസ്ലീമിന്റെ ഭാര്യ അന്യമതക്കാരിയായി ഈ നാട്ടില്‍ നടക്കാന്‍ പറ്റില്ല”

“ങ്ങാ.. അതൊക്കെ ഞാന്‍ പറഞ്ഞോളാം.. നിങ്ങളു പോയാട്ടെ..” ഖത്തീബ് അവരെ പറഞ്ഞയച്ചു.

“മോനെ റഫീക്കെ, നീയായിട്ട്വ്ടെ കൊഴപ്പം ഉണ്ടാക്കല്ല്. പടച്ചോനും നബിയും പറഞ്ഞ കാര്യങ്ങളൊന്നുമല്ല ഇവിടെ നടക്കുന്നത്. എനിക്കിത്രയേ പറയാനുള്ളു..” ഖത്തീബ് പള്ളിയിലേയ്ക്ക് കയറിപ്പോയി.

അന്നു രാത്രി മുഖത്തോടു മുഖം നോക്കിയിരിയ്ക്കേ റഫീക്കിനും ഇന്ദുലേഖയ്ക്കും കാര്യങ്ങളുടെ പോക്ക് ഏറെക്കുറെ മനസ്സിലായി. അരണ്ട ബള്‍ബ് വെളിച്ചത്തില്‍ ഇന്ദുവിന്റെ മേല്‍നെറ്റിയിലെ ചുവന്ന കുങ്കുമപൊട്ട് തന്റെ കണ്ണുകളെ കുത്തി നോവിയ്ക്കുന്നതു പോലെ അവനു തോന്നി. ഇന്നലെ വരെ അത് അവിടുള്ള കാര്യം ശ്രദ്ധിച്ചതേയില്ല. കനത്ത നിശബ്ദത ചെവിയില്‍ ഒരു വണ്ടിനെപോലെ മൂളിക്കൊണ്ടിരുന്നു.

“ഇന്ദു..നിനക്ക് മുസ്ലീമായിക്കൂടെ..?” റഫീക്കറിയാതെ ആ വാക്കുകള്‍ വെളിയില്‍ ചാടി.

അവള്‍  തറച്ചു നോക്കി. അവന്റെ കണ്ണുകള്‍ താഴ്ന്നു.

“ഓഹോ..ഇതാണല്ലേ പരസ്പരം അംഗീകരിയ്ക്കുമെന്ന വാക്ക്? ഞാന്‍ നിങ്ങളെയാണ് ഇഷ്ടപ്പെട്ടത്, നിങ്ങളുടെ മതത്തെയല്ല..”

“എനിയ്ക്കറിയാം ഇന്ദു. നീ നോക്ക് എന്തെല്ലാം പ്രശ്നങ്ങളാ.. നമുക്കിവിടെ എങ്ങനെ സമാധാനത്തോടെ കഴിയാന്‍ പറ്റും? നീ പുറമേയ്ക്കെങ്കിലും അങ്ങനെയൊരു വേഷം കെട്ട്..മതം മാറുകയൊന്നും വേണ്ട..”

“എന്തിനാ? ആരെ പേടിച്ചിട്ടാ..? ഞാന്‍ മതം മാറിയാല്‍ കൊല്ലാന്‍ വേറൊരു കൂട്ടരില്ലേ.. അവരോടെന്തു പറയും? അല്ലെങ്കില്‍ റഫീക്ക് ഹിന്ദുവാകുമോ? ”

റഫീക്കിന് ഒന്നും പറയാനുണ്ടായിരുന്നില്ല. അവന്‍ ഒന്നും മിണ്ടാതെ കട്ടിലിലേയ്ക്ക് ചാഞ്ഞു കിടന്നു.

പിറ്റേന്നു രാവിലെ അവന്‍ പോലീസ് സ്റ്റേഷനിലേയ്ക്കു പോയി. വെള്ളക്കടലാസില്‍ എഴുതിയ പരാതി എസ്.ഐ. ഓടിച്ചു വായിച്ചിട്ട് റഫീക്കിന്റെ മുഖത്തേക്കു നോക്കി.

“സുഹൃത്തേ തന്റെ പ്രശ്നം എനിയ്ക്കു മനസ്സിലായി. ഇക്കാര്യത്തില്‍ എനിയ്ക്കെന്തു ചെയ്യാന്‍ പറ്റും? വേണമെങ്കില്‍ നിങ്ങളീപറഞ്ഞ ആള്‍ക്കാര്‍ക്കെതിരെ ഞാന്‍ കേസെടുക്കാം. പക്ഷെ അതുകൊണ്ടെന്തു കാര്യം? പിന്നെ നിങ്ങള്‍ക്കവിടെ താമസിയ്ക്കാന്‍ പറ്റുമോ? പോലീസിനെപ്പൊഴും നിങ്ങള്‍ക്കു കാവലിരിയ്ക്കാന്‍ പറ്റില്ല. അതുകൊണ്ട് എന്താ വേണ്ടതെന്നു ആലോചിയ്ക്ക്. അല്ല അറിയാന്‍ വയ്യാഞ്ഞിട്ട് ചോദിക്കുവാ,  നിനയ്ക്ക് സ്വന്തം സമുദായത്തില്‍ നിന്നും കൊള്ളാവുന്ന ബന്ധമൊന്നും കിട്ടിയില്ലേ?”

റഫീക്ക് നിശ്ശബ്ദനായി താഴേയ്ക്ക് നോക്കി നിന്നു.

“സുഹൃത്തേ നിന്നെ വിഷമിപ്പിയ്ക്കാന്‍ പറഞ്ഞതല്ല. ഇതാണ് ഇവിടുത്തെ സാഹചര്യം. ആദര്‍ശങ്ങള്‍ പറയാനെളുപ്പമാണ്. നടപ്പാക്കാനാണ് വിഷമം. ഞാനെന്താ ചെയ്യേണ്ടത്? കേസെടുക്കണോ വേണ്ടയോ?”

ഒന്നും മിണ്ടാതെ പരാതിക്കടലാസ് തിരികെ മേടിച്ച് റഫീക്ക് ഇറങ്ങിപ്പോന്നു.
പിറ്റേന്ന് പല ചുവരുകളിലും പോസ്റ്ററുകള്‍ പതിഞ്ഞു:

“ഹിന്ദു പെണ്‍കുട്ടികളെ മതം മാറ്റാനുള്ള ഗൂഡതന്ത്രം. ലവ് ജിഹാദ്. “
“ലവ് ജിഹാദികളെ ഒറ്റപ്പെടുത്തുക”.

റഫീക്കിന് ഭയം കൊണ്ട് പുറത്തിറങ്ങാനായില്ല. ഇന്ദുവിനുമതേ.എന്തൊക്കെയാണ് തങ്ങള്‍ക്കു ചുറ്റും സംഭവിയ്ക്കുന്നതെന്നവര്‍ക്ക് മനസ്സിലായില്ല. പുറത്ത് റോഡില്‍ അപരിചിത മുഖങ്ങള്‍ തെളിഞ്ഞുവരാന്‍ തുടങ്ങി. ആരൊക്കെയോ ആ കൊച്ചു വീട്ടിലേയ്ക്ക് തുറിച്ചു നോക്കിക്കൊണ്ട് അടക്കം പറഞ്ഞു. മരണത്തിന്റെ കറുത്ത ഗന്ധം വായുവിലെങ്ങും തങ്ങിനില്‍ക്കുന്നതു  പോലെ അവര്‍ക്കു തോന്നി.         മുന്നിലെ അഗാധ ഗര്‍ത്തത്തിലേയ്ക്ക്
നോക്കിയപ്പോള്‍ കാല്‍ചുവട്ടില്‍ നിന്നും ഒരു പെരുപ്പ് ഉച്ചിയിലേയ്ക്ക് പ്രവഹിച്ചു. ചുറ്റുനിന്നും മുറുകി വരുന്ന  കെണി. അതു തങ്ങളെ ഞെരിച്ചമര്‍ത്താന്‍ തുടങ്ങിയിരിയ്ക്കുന്നു. കട്ടിലില്‍ കുനിഞ്ഞിരുന്ന് നിശബ്ദം അവര്‍ തേങ്ങി.

"റഫീക്ക്..എനിയ്ക്കിതു താങ്ങാന്‍ പറ്റുന്നില്ല.. എന്താണ് നമ്മള്‍ ചെയ്യുക? നമുക്ക് മറ്റെവിടേയ്ക്കെങ്കിലും പോകാം..”
ഇന്ദു അവന്റെ തോളില്‍ കൈ വച്ചു.

“ഒരു കാര്യവുമില്ല ഇന്ദു. നാമെവിടെ പോയാലും ഇതു നമ്മളെ പിന്തുടരും..ഇനി മുതല്‍ അവരുടെ കണ്ണുകള്‍ നമ്മെ പിന്തുടര്‍ന്നു കൊണ്ടേയിരിയ്ക്കും. നിനക്ക് ഇന്ദുവായിരുന്നുകൊണ്ട് എന്റെ ഭാര്യയായി തുടരാനാവില്ല. നമ്മള്‍ പ്രണയിച്ചപ്പോഴൊന്നും നമ്മുടെ മതത്തെക്കുറിച്ച് ചിന്തിച്ചില്ല. അതൊരു വലിയ മണ്ടത്തരമായിപ്പോയോ?”
അവള്‍ അവന്റെ കണ്ണുകളിലേയ്ക്കുറ്റു നോക്കി.

“പറയൂ ഞാനെന്തു ചെയ്യണം? മതം മാറണമോ?”

“അതുകൊണ്ടു കാര്യമില്ല ഇന്ദു..അവിടെയും പ്രശ്നങ്ങള്‍ അവസാനിയ്ക്കില്ല. കൂടുതല്‍ സങ്കീര്‍ണമാവുകയേ ഒള്ളു. നമുക്കൊരു കുഞ്ഞുണ്ടായാല്‍ അത് ഹിന്ദുവായിരിയ്ക്കുമോ മുസ്ലീമായിരിയ്ക്കുമോ? ഇതിലൊന്നില്‍ പെടാതെ അതെങ്ങനെ ജീവിയ്ക്കും?“

“പിന്നെ നമ്മളെന്തു ചെയ്യും റഫീക്ക് ? നമ്മുടെ വീട്ടുകാര്‍ക്ക് നമ്മളെ വേണ്ടല്ലോ? ”

റഫീക്ക് ശബ്ദമില്ലാതെ ചിരിച്ചു:  “ഇന്ദുവിന് തിരിച്ചു പോകാന്‍ തോന്നുന്നുണ്ടോ?”

“ഇല്ല റഫീക്ക്. എന്നെ വേണ്ടാത്തിടത്തേയ്ക്ക് ഞാനില്ല. റഫീക്കിനു പോകണമെങ്കില്‍ പൊയ്ക്കൊള്ളു..”

റഫീക്ക് അവളുടെ കൈയില്‍ പതിയെ തലോടി.

“ഇല്ല ഇന്ദു, നിന്നെ പാതി വഴിയില്‍ തനിച്ചാക്കി ഞാനെങ്ങും പോകുന്നില്ല. നിനക്ക് ധൈര്യമുണ്ടോ എന്നോടൊപ്പം നില്‍ക്കാന്‍ ?”

“എന്തു ചോദ്യമാണിത് റഫീക്ക്? ഞാന്‍ പിന്നെ ആരോടൊപ്പമാണ് നില്‍ക്കേണ്ടത്?”

“എന്നാല്‍ വരൂ..നമ്മള്‍ ഒന്നിച്ച് കൈപിടിച്ച് ഇതിലെയെല്ലാം നടക്കും. എല്ലാവരും കാണട്ടെ.നീയാ കുങ്കുമം നെറ്റിയില്‍ ചാര്‍ത്തൂ..നെറുകയിലും ചാര്‍ത്തിക്കൊള്ളു..“

അനന്തരം അവര്‍ കൈകള്‍ ചേര്‍ത്തുപിടിച്ചു കൊണ്ട് വെളിയിലേയ്ക്കിറങ്ങി. റോഡിലൂടെ തലയുയര്‍ത്തി  നടന്നു.അവന്‍ നിസ്കാരത്തൊപ്പി തലയിലണിഞ്ഞിരുന്നു. മുണ്ട് ഇടത്തോട്ടുടുത്തിരുന്നു. അവളുടെ നെറ്റിയിലും നെറുകയിലും കുങ്കുമം തിളങ്ങി നിന്നു. നേരിയ ഇരുട്ട് എല്ലായിടത്തും പരന്നിട്ടുണ്ട്. ഒരു കരിമൂര്‍ഖന്‍ അവരുടെ മുന്‍പില്‍ കൂടി ഇഴഞ്ഞു പോയി. കൂമന്മാര്‍ തലയ്ക്കു ചുറ്റും ചിറകടിച്ചു.
പെട്ടെന്ന് റോഡിന്റെ ഇരു വശത്തുമുള്ള കുറ്റിക്കാട്ടില്‍ നിന്നും ഒരു കൂട്ടം ചെന്നായ്ക്കള്‍ അവരുടെ മേലെ ചാടി വീണു. രൂപവ്യത്യാസം ഉണ്ടെങ്കിലും അവയെല്ലാം ഒരേയിനത്തില്‍ പെട്ടവയാണ്. അവറ്റകള്‍ റഫീക്കിന്റെയും ഇന്ദുലേഖയുടേയും ശരീരമാകെ കടിച്ചുകീറി.  വേദനയിലും അവര്‍ കെട്ടിപ്പുണര്‍ന്നു കിടന്നു. ആ ചെന്നായ്ക്കള്‍  അവരുടെ ഇളം മാംസം സ്വാദോടെ കടിച്ചു പറിച്ചു തിന്നു. ചെറുചൂടുള്ള ചോര ആവോളം നക്കിക്കുടിച്ചു.
അവസാനം രണ്ടസ്ഥിപഞ്ജരങ്ങള്‍ മാത്രം അവശേഷിച്ചു. ചുണ്ടില്‍ പറ്റിയിരുന്ന അവസാന തുള്ളി ചോരയും നാവു നീട്ടി നക്കിയെടുത്തുകൊണ്ടവ കുറ്റിക്കാട്ടിലേയ്ക്കു തിരികെ പോയി. 
തെറിച്ചു വീണ ഏതാനും ചോരത്തുള്ളികള്‍ അവിടവിടെ വീണുകിടന്നു, ആ പ്രണയത്തിന്റെ ബാക്കി പത്രമായി.

Click Here to Download this Story in PDF Format